ΔΙΑΒΑΣΤΕ

6/recent/ticker-posts

Ο Γάμος μου με έναν άντρα που μου μετέδιδε τις τοξίνες του

 

Παντρεύτηκα διότι μου το όριζε η κοινωνία με τα πρέπει της, «ο προορισμός της γυναίκας είναι ο γάμος».

Από μικρή είχα πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Η μητέρα μου πάντα μου υπενθύμιζε πόσο άσχημη και ανόητη ήμουν. Μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι δεν άξιζα πολλά πράγματα.



Το σπίτι μου το θεωρούσα ως ένα κατάλυμα για να κοιμάμαι, επειδή δε θα με δέχονταν πουθενά αλλού. Ποτέ δεν ένιωσα δικό μου χώρο ή οικογενειακή θαλπωρή. Μόνο τα αδέλφια μου αισθανόμουν δικά μου άτομα.

Από τα παιδικά μου χρόνια άκουγα τη λέξη «γεροντοκόρη» πολύ συχνά στη γειτονιά. Ήταν για το χωριό μου ένας κακός τίτλος που έπρεπε να αποφύγει κάθε νέα κοπέλα. Αλίμονο στη γυναίκα που μεγάλωνε και δεν μπορούσε να παντρευτεί. Ήταν η κακομοίρα που θα δεχόταν απόρριψη και κοινωνικό αποκλεισμό. Έτσι μου έλεγε η μητέρα μου. Υποστήριζε ότι η γεροντοκόρη δε θα μπορούσε να συμμετέχει σε κοινωνικές εκδηλώσεις, διότι όλες οι γυναίκες θα συνοδεύονταν από τους συζύγους τους και αυτή θα έμενε μπουκάλα. Έτσι μου είχε εμφυτευθεί ο φόβος απόκτησης τίτλου γεροντοκόρης, άρα και απόρριψης.

Στον καιρό της εφηβείας μου είχα πολλές ερωτικές απογοητεύσεις και απορρίψεις. Μου είχε καρφωθεί, ότι κανένας άντρας δεν με έπαιρνε στα σοβαρά, γιατί όπως μου έλεγε η μητέρα μου ήμουν άσχημη και χοντρή και δεν άξιζα.

Από τη μητέρα μου έχω φάει πολύ ξύλο. Ακόμη δεν έχω καταλάβει το λόγο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένα μικρό παιδάκι κάνει τόσο πολύ κακό, ώστε να αξίζει τέτοια κακοποίηση. Όσο μεγάλωνα με έκανε να πιστεύω ότι όλοι οι άντρες ήθελαν μόνο να με εκμεταλλευτούν και δεν άξιζα να με αγαπήσουν.

Όταν πέρασα νοσηλευτική στη Αθήνα ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί θα ζούσα για λίγο ανεξάρτητη, χωρίς αυστηρό γονεϊκό έλεγχο, χωρίς γκρίνια! Θα ζούσα φοιτητική ζωή!!! Δεν το πίστευα!

Όμως ήδη από τον επόμενο μήνα, αντί να χαρώ και να απολαύσω την πολυπόθητη ελευθερία μου, με έτρωγε μέσα μου το γεγονός, ότι κανένας άντρας δεν με ήθελε. Ότι θα έμενα γεροντοκόρη και θα γινόμουν ο περίγελος του χωριού μου!

Είχα βέβαια συνηθίσει και την εξάρτηση μου από τη μητέρα μου, η οποία χαιρόταν να με βλέπει άβουλη και κολλημένη επάνω της. Δεν έκανα τίποτα χωρίς την άδειά της και την έγκρισή της. Πάντα με διέταζε τι πρέπει να κάνω και εγώ απλώς ακολουθούσα πιστά. Δεν έμαθα ποτέ να παίρνω πρωτοβουλίες.

Μέσα σ αυτή την περίεργη φάση μου, ήρθε στη ζωή μου ο Αντώνης που ήταν ο κλώνος της μητέρας μου. Είναι ολόιδιοι. Από τον σφικτό κλοιό της μητέρας μου πέρασα στο σφικτό κλοιό του Αντώνη. Φυσικά η μητέρα μου δεν έπαψε να με ελέγχει ποτέ, ήμουν σκλαβωμένη από δύο δυνάστες!

Όταν γνώρισα τον Αντώνη ήμουν ενθουσιασμένη. Ήταν ο μόνος άντρας που δεν με απέρριψε. Από τις πρώτες ημέρες μου ζήτησε να με παντρευτεί. Πόσο ανακούφιση ένιωσα τότε, γιατί έτσι δε θα αποκτούσα τον τίτλο της γεροντοκόρης, οπότε θα ήμουν αποδεκτή από το χωριό μου και τη μητέρα μου.

Όσο τον γνώριζα καλύτερα τόσο διαπίστωνα την ομοιότητά του με τη μητέρα μου. Στην αρχή αυτό μου άρεσε γιατί μου έκανε ένα οικείο περιβάλλον, γνώριμο από τα παιδικά μου χρόνια.

Παντρευτήκαμε πολύ γρήγορα. Η συμβίωσή μας από τα πρώτα χρόνια μου φαινόταν αφόρητη. Όμως δεν τολμούσα να το ομολογήσω στον εαυτό μου. Όλες οι αποφάσεις για την καθημερινότητα μας λαμβάνονταν μόνο από τον Αντώνη.

Μετά από μερικά χρόνια, άρχισα να νιώθω ότι κάτι με έπνιγε. Όλοι μου λέγανε ότι δεν πρέπει να παραπονιέμαι γιατί τα είχα όλα, έναν άντρα που με αγαπάει, που τα κάνει όλα, για το σπίτι, για μένα και τα παιδιά. Δεν με άφηνε να κάνω τίποτα, δεν επιτρεπόταν εγώ να πάρω καμία απόφαση. Κάποτε, όταν του πρότεινα να συμμετέχω κι εγώ στη διαχείριση των θεμάτων του σπιτιού και στα οικονομικά, έγινε έξαλλος, μου τόνισε ότι έπρεπε να του έχω εμπιστοσύνη και να μην έχω κανένα παράπονο. Μου ξεκαθάρισε ότι μόνο αυτός έπρεπε να διαχειρίζεται τα πάντα, για το καλό των παιδιών μας και του μέλλοντος μας. Εγώ δεν έπρεπε να συμμετέχω στη διαχείριση των οικονομικών μας γιατί δεν είχα εμπειρία, ήμουν ανίκανη και ανόητη και ίσως θα μας οδηγούσα στην καταστροφή.

Ότι ακριβώς μου έλεγε και η μητέρα μου!

Μετά από κάποια χρόνια άρχισα να εργάζομαι. Είχα μεγάλη χαρά τότε. Ποτέ όμως δεν έπιασα στα χέρια μου τα λεφτά που κέρδιζα. Τα έπαιρνε κατευθείαν όλα αυτός. Αυτός κρατούσε την κάρτα της μισθοδοσίας μου, εγώ ούτε το pin δεν γνώριζα. Για να δικαιολογήσει αυτή την ενέργεια, μου έλεγε ότι το έκανε για να πληρώνει αυτός τα πάγια έξοδά μας που τα γνώριζε καλά, θα έκανε και τα απαιτούμενα ψώνια και αν περίσσευε κάτι, θα μου έδινε χαρτζιλίκι. Ακόμη και στο σούπερ μάρκετ πήγαινε εκείνος για να ελέγχει τις προμήθειες του σπιτιού. Εγώ έλεγε ήμουν σπάταλη. Με έκανε να νιώθω τόσο εξαρτημένη από αυτόν, ζούσα μέσα από αυτόν.

Αν τολμούσα να εκφράσω τη γνώμη μου ή να παραπονεθώ για τη συμπεριφορά του ή για οτιδήποτε άλλο με πλήγωνε, τότε γινόταν έξαλλος, ξεσπούσε με άγριες φωνές για να φοβηθώ και να σταματήσω. Ασκούσε ψυχολογική βία. Γενικά ήξερε να με χειρίζεται. Κατάλαβε ότι τον φοβόμουν. Και είναι αλήθεια ότι τον φοβόμουν. Ότι και να του έλεγα, η δική μου πρόταση ή γνώμη ήταν λάθος. Γενικά ήταν αρνητικός σε όλα. Τίποτα θετικό δεν έβλεπε, μόνο απαισιοδοξία έβγαζε. Ο απόλυτα τοξικός άνθρωπος. Και το κακό είναι ότι την τοξικότητα του μου τη μετέδιδε. Αυτή η τοξικότητα με διέλυε.

Το ίδιο έκανε και η μητέρα μου!

Σε όλη τη διάρκεια του γάμου μας, δεν θυμάμαι να απόλαυσα διασκέδαση, ψυχαγωγία, δεν κάναμε ταξίδια που τόσο αγαπούσα, ούτε πηγαίναμε διακοπές. Ήταν όλα αυτά πολύ ακριβά για εκείνον. Πόσο λαχταρούσα να βγούμε για να ακούσουμε μουσική, για φαγητό, για θέατρο! Αλλά δεν του άρεσαν. Και φυσικά ούτε να διανοηθώ να βγω μόνη μου, ούτε να κάνω ταξίδια με φίλες. Με ζήλευε υπερβολικά! Ήταν πολύ ανασφαλής!

Πέρασαν αρκετά χρόνια που καταπίεζα τον εαυτό μου και άρχισα να νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν άντεχα άλλο αυτή την κατάσταση!!

Θυμάμαι όταν κάναμε επισκέψεις σε φίλους του ή σε συγγενείς του και έπαιρνα μέρος στην κουβέντα που γίνονταν, εκείνος πάντα φαινόταν ανήσυχος, νευρικός, πάντα αντέκρουε αυτά που έλεγα, μου μιλούσε άσχημα μπροστά στους τρίτους και ήταν όλο ειρωνεία και προσβολές. Πιστεύω ότι και τότε αυτά τα έκανε από ζήλια.

Κάποια στιγμή ο γάμος για μένα τελείωσε και τότε του ζήτησα να χωρίσουμε. Απορώ κι εγώ που βρήκα το θάρρος!

Ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι τα παιδιά μου υπέφεραν πολύ περισσότερο από μένα και ήμουν εγώ υπεύθυνη για αυτό, γιατί τον άφηνα να αλωνίζει.

Δε θα επέτρεπα σε κανέναν να κάνει τα παιδιά μου δυστυχισμένα!

Τότε λοιπόν αυτός κατάλαβε ότι με έχανε και δεν μπορούσε να κάτι τίποτα για να με κρατήσει κοντά του. Στο μεταξύ του είχα πάρει πίσω και την κάρτα μισθοδοσίας μου και έγινε ακόμη πιο έξαλλος! Φώναζε «δώσε μου τα λεφτά σου». Έχασε τη σκλάβα του!!!

Είμαστε λοιπόν εκείνο τον καιρό σε μια εκρηκτική κατάσταση μέσα στο σπίτι. Ένα βράδυ αποφάσισα για πρώτη φορά να βγω έξω μόνη μου να ξεσκάσω. Αυτός τελευταία, αργούσε πολύ να γυρίσει στο σπίτι, μερικές φορές ξενυχτούσε κι όλας, βρίσκοντας δικαιολογίες, κυρίως ότι είχε πολύ δουλειά. Εγώ ήξερα ότι πολλά βράδια τα περνάει με άλλη γυναίκα. Σε εκείνη λοιπόν την έξοδό μου, αφού ανακάλυψε ότι έλλειπα, θύμωσε τόσο πολύ που έκανε μεγάλη σκηνή μπροστά στα παιδιά. Μου τηλεφωνούσε συνέχεια και με ρωτούσε πού ήμουν για να έρθει κι αυτός. Εγώ δεν του απαντούσα. Όταν επέστρεψα σπίτι και του είπα ότι τελειώσαμε, αυτός τρελάθηκε και άρχισε να με χτυπάει και μετά με κυνηγούσε με πιστόλι. Και όλα αυτά τα έκανε μπροστά στα έντρομα μάτια των παιδιών μου. Ευτυχώς που δεν με σκότωσε. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Μέσα στη νύχτα τηλεφώνησα στους γονείς μου και ήρθαν και με πήραν από το σπίτι μαζί με τα παιδιά μου. Έτσι γλίτωσα από τα νύχια του. Την επόμενη κι όλας μέρα επισκέφτηκα το δικηγόρο μου και τον ανέλαβε εκείνος. Έτσι απαλλάχτηκα!

Δεν ξέρω τί πραγματικά έφταιξε. Εγώ, αυτός, η μητέρα μου; Ξέρω όμως ότι αν μεγάλωνα κάτω από διαφορετικές συνθήκες, σίγουρα δε θα τον διάλεγα για σύντροφο και δε θα με ένοιαζε αν θα γινόμουν γεροντοκόρη.

Αυτό που με απασχολεί τώρα είναι να τα βρω με τον εαυτό μου και να επουλώσω όσο μπορώ τα τραύματα των παιδιών μου! Ζητώ ένα τεράστιο συγνώμη από τα παιδιά μου! Ελπίζω να μην είναι αργά για να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας εγώ και τα παιδιά μου!!

Η μητέρα μου ακόμη ανακατεύεται στη ζωή μας, απλά τώρα έχω τη δύναμη να απορρίπτω τις προτάσεις της.

Βασικός μου στόχος είναι να ανεβάσω την αυτοεκτίμησή μου και να μην είμαι πλέον κακό παράδειγμα για τα παιδιά μου!

Πολλά από τα λάθη μου, νομίζω συνδέονται με το αίσθημα μοναξιάς που ένιωθα τότε. Φοβόμουν τη μοναξιά. Απλά δεν καταλάβαινα ότι η μοναξιά πήγαζε από μέσα μου και δεν είχε να κάνει με τους ανθρώπους που είχα γύρω μου! Μετά το χωρισμό μου ένιωθα μεγάλη μοναξιά. Τώρα όμως θυμάμαι πολύ καλά, ότι μέσα στο γάμο μου ένιωθα μεγαλύτερη μοναξιά. Ενώ είχα ανθρώπους που νοιάζονταν για μένα. Έχω τα παιδιά μου που με λατρεύουν και τα λατρεύω. Το πρόβλημά μου ήταν ότι δεν αγαπούσα και δεν γνώριζα τον εαυτό μου.

Αυτή τη στιγμή δεν αισθάνομαι μοναξιά. Έχω ανθρώπους που με αγαπάνε και τους αγαπώ! Τώρα μπορώ να πω ότι είμαι καλά με τον εαυτό μου και προσπαθώ κάθε μέρα να γίνω καλύτερη, να βρω την ισορροπία μου και την ευτυχία μου!

Πηγή: https://secretsofpsychology.gr/

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια